Kale bomen in de winter, zo troosteloos
Daar staan ze, keurig in een eindeloze rij
Om ze zo te zien, maakt mij niet erg blij
Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos.
En dan denk ik maar, schijn bedriegt
Want in de bomen zit nog volop leven
Straks worden ze weer met blad omgeven
En door de zachte lentewind gewiegd.
Dan staan ze weer trots in volle pracht
En kunnen de vogels hun nesten bouwen
Waar ze hun jongen mogen aanschouwen
Waar ze al zolang op hebben gewacht.
Bomen, hoge bomen, ik kan er niet zonder
Bomen, het zijn de meubels in de natuur
En ze staan ze er zo vast als een muur
Bomen, voor mij blijven ze een wonder.
Fedde Nicolai