Tot onze spijt moeten we u melden dat Fedde Nicolai op maandag 2 juli 2018 is overleden.
Hij heeft met veel passie en liefde de gedichten geschreven.
Op https://fedde-nicolai.christelijkegedichtensite.nl zullen zijn gedichten en werken ter dankbare nagedachtenis aan hem blijven voortbestaan.
Gré Nicolai- Meijer, echtgenote van wijlen Fedde Nicolai.
U als regelmatige bezoeker heeft vast wel een gedicht die u regelmatig leest of waar u speciale gevoelens bij heeft. Op deze plek van mijn website is daar de ruimte voor om uw speciale gedicht onder de aandacht te brengen. Misschien kunt u in wat korte bewoordingen omschrijven wat u zo aantrekt aan het gedicht.
in simpele woorden
kan ik vertellen
van de toefjes wit
het mooie serene
wat rond de kale bomen
tegen de stammen zit
van het stille hemeldak
de zwierige frisse wind
hoorbaar als een stem
maar hoe groots is het
om zelf iets te mogen zien
van de hand van Hem
© Hilly
24 november 2008
ik kan vertellen
van de vlinders die dansen
rond de bloemen,
boven het water van de beek
dat ze met hun kleuren
troosten daar waar
het eerst zo somber leek
tal van belevenissen
in de altijd aanwezige natuur
in de ongeschondenheid, nog zo puur
ik zou het willen delen, uitdragen,
hoe ik er soms antwoorden vind
op mijn vele vragen
voor jou pak ik het alles samen in een wens
dat jij het daar ook mag vinden
mijn medemens……
© Hilly Nicolay
september 2008
Jk heb bovenstaand gedicht gemaakt, in de hoop dat
anderen hier ook blijdschap en troost in zullen vinden
De wereld om ons heen,
is vol onzekerheid en heel gemeen
Dit is wat ik dagelijks zie, van heel dichtbij
oorzaak en gevolg is de nuchtere kijk van mij,
het eindeloos en gaat dus nooit voorbij
Onbegrip oorzaak nummer 1,
met alle gevolgen van dien
luisteren moeten ze,
maar dit kunnen ze niet zien
Teveel dingen dringen er doorheen,
maar waar het nu eigenlijk om ging,
zijn ze kwijt en doen gewoon hun eigen ding
Je leven delen is weten,
wat je wilt horen en weer vergeten
details en grote lijnen,
hieruit moet haast wel duidelijkheid verschijnen
gebrek aan interesse of niet weten hoe je het moet tonen,
misschien is het tijd om alles op te schonen
een schone lei zonder schuld,
maar wie heeft er nu zoveel geduld
Het leven kan slopend zijn,
gevuld met teleurstelling en pijn
lachen voor de wereld is maar schijn,
het vergt veel kracht,
heeft de macht je te verpletteren, heel zacht
steeds erger tot het je plet,
dan is er eindelijk een einde aan je gebed
Zo’n afloop wens je niemand toe,
helemaal niet je eigen pa en moe
Luisteren als de ander praat,
dan heeft alle moeite pas baad
het is een gebed zonder eind
de gedachte en het gevoel van hoop
houd ons als enige overeind
Toelichting:
Dit gedicht gaat over een gezin, waarvan het huwelijk van de ouders zich in een kritiek stadium bevindt.
Geschreven door:
Erna van Zetten.
Geloof in de liefde
die met kracht overwint
en iedere dag
met een glimlach begint
Geloof in de liefde
die 't goede beschijnt
en eeuwig blijft stralen
zelfs als de aarde verdwijnt
Geloof in de liefde
die alles wil zijn
een geschenk uit de hoge
tussen voorspoed en pijn
Geloof in de liefde
die haar gaven deelt
in het dagelijks leven
getuigt van Zijn beeld
Geloof in de liefde
die alles vergeeft
die met gouden draad
het vredeskleed weeft
Geloof in de liefde
die ´t zelfverwijt verjaagt
en zonder klagen
de schuld van anderen draagt
Geloof in de liefde
volg hoopvol Zijn baan,
Hij kent de wegen
waarlangs je zult gaan.
Geloof in Zijn liefde
die jullie verbindt
ontvang dan Zijn zegen
blijf altijd Zijn kind
Want….
geloof, hoop en liefde
als kern van ´t bestaan
is een zeker weten
dat God met jullie zal gaan.
© Auteur: Cobie Verheij-de Peuter
20 december 2003
Gemaakt ter gelegenheid van een trouwdienst bij het huwelijk van mijn dochter.
Als de woorden snel verdwijnen
In het lawaai van alledag
En je niet meer kunt hervinden
Wat je oog pas echt zag
Weet dan dat juist die Ene
Begrijpt wat je wilt zeggen.
Omdat Hij dikwijls zelf die woorden
in jouw mond al wilde leggen.
Worstel je door dikke mist.
En kom je er niet meer doorheen,
Weet dan dat Hij alles al wist.
Hij laat je nimmer meer alleen.
Bovenstaand gedichtje heb ik geschreven voor mijn lieve
Schoonpapa, toen hij ernstig ziek was, waaronder “Alzheimer”.
Kort hierna is hij overleden.
Ik hoop dat deze woorden tegelijk een troost mogen zijn, voor
alle mensen die in dezelfde omstandigheden verkeren.
Grietje Boersma-de Ruiter.
gekromd en verweerd als
poreus steen waaruit het
bloed langzaam wegsijpelt
stil liggen ze daar, handen,
te oud om nog iets te doen,
te zwak om ze nog te ballen
de jaren af te lezen aan de
littekens van de wonden
die de tijd heeft geslagen
nu nog open, vragend
terwijl de laatste korrels
fijn zand er uit waaien
gekromd en verweerd
maar toch elke avond,
gevouwen in dankbaarheid
Bovenstaand gedicht gaat over mijn moeder, die langzaam het zicht op de werkelijkheid verliest daar zij dementerende is. Ze leeft heel tevreden in haar kleine wereldje en wordt vliefdevol verzorgd. Ik weet haar geborgen onder Gods eindeloze liefde. Heb het als kind er best moeilijk mee, vandaar dit schrijven wat voor mij een manier is om er mee om te kunnen gaan.
Hendrik Jan Jansen.
ZOEK op internet
Gedichten (nieuw)
Ingezonden gedichten (nieuw)
Bezoekers
Vandaag: 77
Gisteren: 145
Week: 523
Maand: 3970
Alle bezoekers: 412244