in simpele woorden
kan ik vertellen
van de toefjes wit
het mooie serene
wat rond de kale bomen
tegen de stammen zit

van het stille hemeldak
de zwierige frisse wind
hoorbaar als een stem
maar hoe groots is het
om zelf iets te mogen zien
van de hand van Hem

© Hilly
24 november 2008

ik kan vertellen
van de vlinders die dansen
rond de bloemen,
boven het water van de beek
dat ze met hun kleuren
troosten daar waar
het eerst zo somber leek

tal van belevenissen
in de altijd aanwezige natuur
in de ongeschondenheid, nog zo puur

ik zou het willen delen, uitdragen,
hoe ik er soms antwoorden vind
op mijn vele vragen
voor jou pak ik het alles samen in een wens
dat jij het daar ook mag vinden
mijn medemens……

© Hilly Nicolay
september 2008

Jk heb bovenstaand gedicht gemaakt, in de hoop dat
anderen hier ook blijdschap en troost in zullen vinden

De wereld om ons heen,
is vol onzekerheid en heel gemeen

Dit is wat ik dagelijks zie, van heel dichtbij
oorzaak en gevolg is de nuchtere kijk van mij,
het eindeloos en gaat dus nooit voorbij

Onbegrip oorzaak nummer 1,
met alle gevolgen van dien
luisteren moeten ze,
maar dit kunnen ze niet zien

Teveel dingen dringen er doorheen,
maar waar het nu eigenlijk om ging,
zijn ze kwijt en doen gewoon hun eigen ding

Je leven delen is weten,
wat je wilt horen en weer vergeten
details en grote lijnen,
hieruit moet haast wel duidelijkheid verschijnen
gebrek aan interesse of niet weten hoe je het moet tonen,
misschien is het tijd om alles op te schonen
een schone lei zonder schuld,
maar wie heeft er nu zoveel geduld

Het leven kan slopend zijn,
gevuld met teleurstelling en pijn
lachen voor de wereld is maar schijn,
het vergt veel kracht,
heeft de macht je te verpletteren, heel zacht
steeds erger tot het je plet,
dan is er eindelijk een einde aan je gebed

Zo’n afloop wens je niemand toe,
helemaal niet je eigen pa en moe

Luisteren als de ander praat,
dan heeft alle moeite pas baad
het is een gebed zonder eind
de gedachte en het gevoel van hoop
houd ons als enige overeind

Toelichting:

Dit gedicht gaat over een gezin, waarvan het huwelijk van de ouders zich in een kritiek stadium bevindt.
Geschreven door:
Erna van Zetten.

Geloof in de liefde
die met kracht overwint
en iedere dag
met een glimlach begint

Geloof in de liefde
die 't goede beschijnt
en eeuwig blijft stralen
zelfs als de aarde verdwijnt

Geloof in de liefde
die alles wil zijn
een geschenk uit de hoge
tussen voorspoed en pijn

Geloof in de liefde
die haar gaven deelt
in het dagelijks leven
getuigt van Zijn beeld

Geloof in de liefde
die alles vergeeft
die met gouden draad
het vredeskleed weeft

Geloof in de liefde
die ´t zelfverwijt verjaagt
en zonder klagen
de schuld van anderen draagt

Geloof in de liefde
volg hoopvol Zijn baan,
Hij kent de wegen
waarlangs je zult gaan.

Geloof in Zijn liefde
die jullie verbindt
ontvang dan Zijn zegen
blijf altijd Zijn kind

Want….
geloof, hoop en liefde
als kern van ´t bestaan
is een zeker weten
dat God met jullie zal gaan.

© Auteur: Cobie Verheij-de Peuter
20 december 2003

Gemaakt ter gelegenheid van een trouwdienst bij het huwelijk van mijn dochter.

Als de woorden snel verdwijnen
In het lawaai van alledag
En je niet meer kunt hervinden
Wat je oog pas echt zag
Weet dan dat juist die Ene
Begrijpt wat je wilt zeggen.
Omdat Hij dikwijls zelf die woorden
in jouw mond al wilde leggen.
Worstel je door dikke mist.
En kom je er niet meer doorheen,
Weet dan dat Hij alles al wist.
Hij laat je nimmer meer alleen.

Bovenstaand gedichtje heb ik geschreven voor mijn lieve
Schoonpapa, toen hij ernstig ziek was, waaronder “Alzheimer”.
Kort hierna is hij overleden.
Ik hoop dat deze woorden tegelijk een troost mogen zijn, voor
alle mensen die in dezelfde omstandigheden verkeren.

Grietje Boersma-de Ruiter.

gekromd en verweerd als
poreus steen waaruit het
bloed langzaam wegsijpelt

stil liggen ze daar, handen,
te oud om nog iets te doen,
te zwak om ze nog te ballen

de jaren af te lezen aan de
littekens van de wonden
die de tijd heeft geslagen

nu nog open, vragend
terwijl de laatste korrels
fijn zand er uit waaien

gekromd en verweerd
maar toch elke avond,

gevouwen in dankbaarheid

Bovenstaand gedicht gaat over mijn moeder, die langzaam het zicht op de werkelijkheid verliest daar zij dementerende is. Ze leeft heel tevreden in haar kleine wereldje en wordt vliefdevol verzorgd. Ik weet haar geborgen onder Gods eindeloze liefde. Heb het als kind er best moeilijk mee, vandaar dit schrijven wat voor mij een manier is om er mee om te kunnen gaan.

Hendrik Jan Jansen.