Bij het horen van je harttoon
Kon ik mijn geluk niet op
Jouw bestaan werd toen bevestigd
En kwam een eind aan mijn getob.

In stilte heb ik toen gebeden
“Heer ik verlang zo naar dit kind
Laat me het dit keer mogen houden
tot het voltooid zijn leven begint”.

Heel even voelde ik iets bewegen
alsof je daarmee zeggen wou
We redden het wel, samen
God ziet om naar mij en jou.

Langzaam voelde ik je groeien
Je krachtig schoppen in mijn buik
Ik kan bijna niet meer wachten
Tot dat ik je lieve lijfje ruik.

Dit gedicht heb ik voorgedragen op zusterhulp, toen ik zwanger was van ons tweede kindje, nadat ons eerste dochtertje was overleden tijdens de zwangerschap.
De woorden spreken voor zichzelf. Alleen ik weet niet wie dit gedicht geschreven heeft.
Ik heb het uit een boekje gehaald.

Ingezonden door Marjolein Dijkstra.