Er worden zoveel lichtjes
in stilte aangestoken,
wanneer de kerstfeestdagen
opnieuw zijn aangebroken.
Ik zou wel eens bij enk’len
naar binnen willen kijken,
waarvan ik weet dat smart’lijk
hun samenzijn moest wijken.

Zij neuriet zacht een wijsje
en laat met beide handen,
wat trillend en onzeker
een oude kaars ontbranden.
De kind’ren zijn in Spanje.
”Maar Ma, we bellen even!”
Ze pakt hun kaart nadenkend
met vingers die zacht beven.

Hij is het derde jaar nu
alleen en zonder vrienden.
Het kerstfeest op teevee
is niet zo voor slechtzienden.
Voor ’t slapengaan hoort hij nog
met veel herinneringen,
hoe koren ’t Kind aanbidden
en over herders zingen.

Misschien dat wij een kaarsje
op zulken kunnen richten
door met een warme geste
’t alleenzijn te verlichten.
De glans die wij hun schenken
zal in ons reflecteren.
Wat kan het dan een feest zijn
het Kindje zo te eren!

Frits Deubel